Το μάτι μου έπεσε στο διπλανό τραπέζι… μα τι πίνουν αυτοί; Η ετικέτα γυρισμένη προς τα πίσω, δυσδιάκριτη…. Κατι σπουδαίο μου «μύρισε». Δεν άργησα να το διαπιστώσω: Chateau Margaux 1er grand cru classe 2012… ουάου!!
Αν με το βραδινό σας φαγητό πίνετε… τακτικά αυτό το κρασί, μην συνεχίσετε την ανάγνωση, δεν σας αφορά, πηγαίνετε κάπου αλλού… εδώ κάποιος σας… ζηλεύει!
Είχα να δω αυτό το κρασί σε διπλανό τραπέζι στην Ελλάδα από το 2011- εκεί, στην αρχή της κρίσης. Το είχα ξαναδεί πολύ παλιά, στο New York cafè, στη Βουδαπέστη (αριστούργημα αρχιτεκτονικής και διακόσμησης Rococo), αλλά εκει δεν εντυπωσιάζεσαι γιατί βλέπεις στα τραπέζια μεγάλα κρασιά που κοστίζουν τα διπλά και παραπάνω!
Στην… ψωροκώσταινα όμως, μετα την κρίση, το να δίνει κάποιος (μερακλής σίγουρα!) σε ένα Wine Bar περίπου 1000€ για ένα κρασί, ε… σε εντυπωσιάζει!! Ξέρω… χρήματα υπάρχουν, μη σπεύσετε να με ενημερώσετε!
Σημειώστε ότι δεν ήταν… μόνο του! Συνοδευόταν από ένα… ταπεινό(🤣) Clos des Papes Chateauneuf du Pape 2015 που κοστίζει στο ράφι μόνο… 100€, εξαιρετικό, και μάλλον με αυτό είχαν ξεκινήσει!
Έχω δοκιμάσει πολλές φορές το Château Margaux, αλλά δεν το έχω πληρώσει ποτέ, είναι έξω απο το δικό μου οικονομικό caliber για ένα μπουκάλι κρασί, και όπως έχω πει πολλές φορές σε… νεοσσους οινόφιλους, υπάρχουν πολλές ευκαιρίες να δοκιμάσουν μεγάλα κρασιά δωρεάν… αρκεί να το θέλουν και να το ψάξουν! Και πρέπει να το κάνουν, γιατί έτσι θα χτίσουν μια κλίμακα οινικών αξιών, ώστε να πάψουν να λένε… «κρασάρα» κάθε «διαμαντάκι» μικρού οινοποιού!
Ανατρέχω στις σημειώσεις μου από την τελευταία δοκιμή του: Αρώματα δυνατά, φίνα, κομψά, έντονα. Αναδύονται εκλεκτές νότες βατόμουρων, κερασιών και ελαφριές νότες καπνού, καθώς και διακριτικές νότες πιπεριού. Η γεύση είναι αρκετά δυνατή, φρουτώδης, μεταξένια σε υφή, κομψή, αρκετά ώριμη και βελούδινη, με εντυπωσιακή καθαρότητα, λεπτότητα, και ελαφριά φρεσκάδα. Στον ουρανίσκο, αυτό το κρασί εκφράζει νότες βατόμουρου σε συνδυασμό με μια νότα φράουλας, ελαφριές νότες μαύρης σοκολάτας / μόκας καθώς και ελαφριές πινελιές δρυός και μια ελαφριά νότα καραμέλας. Οι τανίνες είναι φίνες και κομψές. Εξαιρετική, μακρά επίγευση με ένα ελαφρύ υπαινιγμό κακάου στο τελείωμα.
O Robert Parker (Wine Advocate)το βαθμολογεί με 97+…. παρά το ότι το 2012 δεν συμπεριλαμβάνεται στις καλύτερες χρονιές του κρασιού…
Θα σας πω οτι το κρασί μόλις έφθασε σε ηλικία κατανάλωσης! Ναι, η ωριμότητά του εκτείνεται στο διάστημα 2023-2040! Σε αυτό το διάστημα πρέπει να το πιούμε.,.
Θα πρέπει εμείς οι Έλληνες να είμαστε και λίγο… εθνικά υπερήφανοι για αυτό το κρασι!
Γιατί; Διότι ιδιοκτήτρια είναι η Corinne Mentzelopoulos, Ελληνίδα, κόρη του Πατρινού επιχειρηματία Ανδρέα Μεντζελόπουλου, που το αγόρασε το 1977, προκαλώντας μέγα σκάνδαλο στην τότε ελίτ του Γαλλικού οινικού κλάδου!
Το Château Margaux, ένα διάσημο οινικό "brand" από μόνο του, έχει λαμπρή ιστορία αιώνων, και πορεία που ενσαρκώνει το μεγαλείο των κορυφαίων κρασιών του Μπορντώ. Έχοντας περάσει από αρκετά "χέρια" στη διάρκεια των χρόνων, από Γάλλους ευγενείς μέχρι κολοσσιαία ονόματα της Ευρωπαϊκής επιχειρηματικής κοινότητας όπως η Ιταλική οικογένεια Agnelli, τα τελευταία 30 χρόνια ανήκει στην Ελληνίδα Corinne Mentzelopoulos, που το κληρονόμησε από τον πατέρα της Ανδρέα Μεντζελόπουλου. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα στο Château Margaux υπάρχει ένα κομμάτι Ελλάδας, από την οικογένεια Μεντζελοπούλου μέχρι το σκύλο τους, τον Ζορμπά, και οι Έλληνες είναι πάντα ευπρόσδεκτοι στο μεγαλοπρεπές κτήμα που δεσπόζει στην περιοχή του Margaux. Κάθε γουλιά από την όμορφη αυτή ετικέτα, λοιπόν, μπορεί να σας γεμίζει εθνική, -πέραν της οινικής- υπερηφάνεια!
Στην υγειά σας!
Τάσος Πικούνης
Comments